Yakut rengi akşamların asûde misafirleriydik biz bu yorgun şehirde

Kent sürgünlerine alışık olmasakta inatla asılmıştık hayatın omzuna

Ben hayallerimin avcuna kına yakardım toprağa süzülen her cemreyle

Sense hüzünlerinin terlemiş yanını kuruturdun güneşin alnında

Umut kokan nefesim rüzgârın mağrur tenini hoyratça sarmalardı

Ellerinse saçlarımda parıldayan yakamozları yere düşürmekle meşguldü

Eriyen kandilleri ceplerimize doldurup gezerdik zemheri yollarda

Ezan seslerinin buğusuna yazılmış nemli birer harftik biz belkide

Gözlerimizden hüzün yağmurları yağarken öğrenmiştik ıslanmayı

Önden yırtılmış beyaz bir gömleğimiz yoktu ten kafesine giydirdiğimiz

Doğranmış parmakların Yusuf'a bakışlarıda değmedi kara gözlerimize

Kısacası biz bu şehrin çığ altında kalmış esmer gülüşlü cesetleriydik

Bir iğne deliğine sıkıştırılacak kadardı bize biçilen yaşama payesi

Ve sonra çöl ayrılıklarını tattık kanla kurutulmuş iklimlerin ertesinde

Gurbetine destanlar yazılan bir göçün heybâni muhacirleriydik artık

Turuncu gecelerin esareti altında yaşamaya alışmamız gerekiyordu

Bilirsinya bize elzem olan gecenin ruhuna mor kanatlı kelebekler salmaktı

Kabir kokulu gülüşlerin mütebessimliğinede soyunmadık hiçbir zaman

Bu yüzden ağlamayı bilmeyen şehrin yasalarına aykırı düştük ikimizde

Ve bir gece âyinesi belli olmayan yarasa çığlıklarıyla kovulduk bu şehirden

Dedimya biz yakut rengi akşamların asude misafirleriydik bu yorgun şehirde

Misafir ev sahibinden ne gelirse boyun bükermiş diyerek herşeyi kabullendik

Ve gözyaşlarımızı şehre hatıra bırakıp karanfil kokulu sabahlara bilendik..