Bir imkansızlığımı anlatsam bilmiyorum,
ama bir şeyler anlatmam gerektiğini biliyorum.

Bu belkide sana ilk yazışım.
Belki de son olduğunu bile bile,
ilkleri kabullenişimin sonuncusu.
Sıkılmadan aşık oluşlarımın arasında bana en uzağı,
En karanlık yolum,
En amansız yolculuğum,
Sen... En uzağım...

Anlatsam da anlamayacağını biliyorum.
Benim hislerimi seninde defalarca,
ama başkalarına hissettiğini...
Aşkı aşkla kıyaslayacağını,
Ve yüzüme karşı "ama ben..." diyeceğini,
Biliyorum beni dinleyeceğini;
Hemde lafım bitene kadar,
O ateş gözlerini gözümden ayırmayacağını.
Bir sonraki söyleyeceğimi merakla bekleyeceğini,
Ama bana yüreğini açmayacağını.
Ve her yeni başlayan cümlemi,
"ama ben..." lerle keseceğini...
Biliyorum bana beni sevmediğini,
Defalarca tekrarlayacağını...

Hayır korkmuyorum...
Biliyorum,
Sana, gözlerimi gözlerinden ayırmadan
Tüm benliğimle kalbimi açsam dahi,
Benden o derin bakışlarını gizleyeceğini.

Sen... En erişilmezim...

Her uzandığımda; yok olan bir hayal gibi,
Her gözlerimi kapattığımda; karanlığın arkasında duran gibi,
Her yalnız kalışımda; sessizlik olup bana yandaş gibi,
Hep yoksun aslında, hiç olmadın gibi...

Seni bana, ben sen yaptım.
Sen... Herşeyim... Ve aslında, hiçbirşeyim...

Bu gece senden vazgeçebilirim...
Bu gece senden "Hiç" diye bahsedebilirim...
Ama biliyorum ki, yarın sabaha güneş gibi doğacaksın günüme,
Pencereden yatağıma vuran ilk ışık gibi dolacaksın içime,
Ve ben kalkıp perdeyi örtmeyi
Yada yorganı yüzüme çekmeyi düşünmeyeceğim bile...
Dol içime hiçbirşeyim...
Taşsın bende sevgin.

Ben, sen beni sev diye seni sevmedim,
Ben, sen yanımda olmasanda seni severim.
Ben, tanim teninde olsun diye değil,
Ben, sevgin yüreğimi ısıtsın diye seni sevdim.

Anlatmayacağım sana, seni nasıl sevdiğimi gözlerine bakarak.
Unutacağımı biliyorum sana söylemek için beklettiğim cümleleri
"Keşke..." derim hep; biliyorum, yine diyeceğimdende eminim.
Ama keşke ben; ben olmasaydım, sen de sen...

Sen... İmkansızım...