Sana uzak kentlerden birinde, zamanın bir yerinde seni ve senle geçen günleri hatırlattı akşam güneşi. Onca zamanın üstünde eskimeyen bir düşüncesin şimdi, insan hatırlar mı her gün aynı gözleri? Diye başlıyordu şiir…

Bende bilmiyorum yine nerden geldin aklıma, gerçi hoş, hiç çıkmıyorsun ki…
Soru işaretleri ve ben. Hayatım iki şeyden ibaret sen ve senden kalan hatıralar, bazen soruyorum yaratana neden? Neden diyorum hep çok bilinmeyenli denklemler çıkıyor karşıma tam çözeceğim diyorum aman Allah’ım yine o şarkı yine unutuyorum… hayallere dalıyorum gerçekten güzel seni sevmek sen aklıma geldiğinde yüzümde bir tebessüm oluşuyor olsun diyorum olsun kaderimizde varmış seviyorum, sevilmiyorum isyanda etmiyorum hatta kendimle gurur duyuyorum, haykırıyorum: “DÜNYANIN EN GÜZEL İNSANINI SEVİYORUM” Herkes biliyor beni tanıyan seni ne çok sevdiğimi ne zaman olursa olsun kollarında ölmek için hayaller kurduğumu bir sen bilmedin beklide bildin ama hani bi şarkı varya sevmek için çok geç kaybetmek içinse çok erkendi sen yolunu çoktan çizmiştin bende çıkmaz bi sokakta hapsolmuştum…

Her şarkı, her göz, her çiçek ve her film seni bana hatırlatıyor. Bazen kendime soruyorum acaba hiç aklına geldiğim oluyor mu diye yine tebessüm tabi ki geliyorumdur be gelmez olur muyum o kadar günaydınımız var acaba nasıl düşünüyordur bu sefer tebessümler yok oluyor yine hayallere dalıyorum…

Nerde yanlış yaptım? Nerde diyorum galiba izinsiz sevmek en büyük yanlışımdı ama sen sevmede demedin her zaman gizemliydin bu aciz beynim bir seni anlamıyordu bana kardelen hikayesini de sen anlatmamış mıydın?

Seni her gördüğümde bu zavallı kalbimin nasıl bir deli gibi attığını bir bilsen sende severdin belki galiba tüm suç bende hep sustum susmak erdemlilikmiş… hiçte değil her insanın karşısına ömrü boyunca bir şans çıkar bende bu şansı teptim ve yine en iyi yaptığımı yapıyorum susuyorum ve yine her gün sana bir mektup daha yazıyorum.