Adamın biri, bir kasabadan diğerine yaya olarak gidiyormuş.
Hava çok sıcak, gideceği yer de birhayli uzakmış.
Şöyle bir dinlenebileceği ağaç falan da yokmuş.
Tam anlamıyla çaresizleri oynarken arkasında bir ses işitmiş.Dönmüş bakmış, yaya yürüyen bir adam ve odun yüklü bir eşşek:

_Selamün Aleyküm!....

_Aleyküm Selam. Odunları nereye götürüyorsun?

_ Kasabaya, satmaya....

_ Odunlar kaç kilo gelir?

_ En az 100 kilo çeker.

_ Satınca kaç para alacaksın?

_ 10 Lira.

_ Odunları bırakıp beni alırsan sana 15 lira veririm. Hem ben 70 kiloyum, eşşeğin daha az yorulur.

_ Ya odunum ne olacak?

_ Kardeşim, sen odunları götürünce satmayacak mısın?

_ Evet.

_ Farzet ki şimdiden sattın, üstelik 5 lira fazla kazanacaksın.

_ Ya odunum?

Adamcağız neredeyse, ne kadar dil döktüyse, bir türlü anlaşamamışlar. Oduncu, "Ya odunum" diyor, başka söz söylemiyormuş. Daha fazla konuşup sinir olmaktansa, dinlene dinlene yoluna devam etmeye karar vermiş. Bir taraftan da oduncunun sesini duyuyormuş: "Ya odunum, ya odunum, ya odunum......."

Söz, anlamak isteyene söylenir. Anlamak istemeyen, sözleriniz ne kadar değerli olursa olsun anlamaz. Böyle insanlara dert anlatmak deveye hendek atlatmaktan daha zordur. Bu konuda ısrarcı olmanın da bir anlamı yoktur. Hem canınız sıkılır, hem sağlığınız. En iyisi işi uzatmamaktır. Atalarımız ne demişler:

ANLAYANA DAVUL ZURNA SAZ, ANLAMAYANA DÜĞÜN DERNEK AZ.