İnsanız işte! Sevilmeliyiz, sevmeliyiz ama en çok da üzülmeliyiz. Çünkü hüznü bilmeyen insan aşk kapısını vurduğunda kıymetini bilemez. Belki de gerçek hüznü tatmadığımız için sevilmenin kıymetini bir türlü idrak edemiyoruz. Hep kaybettikten sonra kıymetini biliyoruz aşkın ve bu yüzden hiçbir zaman mutlu olamıyoruz. Çünkü bir kere kaybettiğimiz anda hep kaybedeceğimizi zannediyoruz. Kaybetme korkusunu ve düşüncesini zihnimizden uzaklaştıramadığımız için kazanacağımız sevgileri bile kendi ellerimizle en başından yok ediyoruz...