Yazıp yazıp karalıyorum seni satırlara.Attığım her çizik,sana olan kırgınlığımın şiddeti sanki .Seni bağıra çağıra anlatabilecekken ve anlatacaklarım yüreğimde bu kadar birikmişken, karşında yutkunmak ne büyük çaresizlik...Düğüm düğüm dizilmiş kelimeler, geçtiği heryerde derin yaralar açıyor gibi...Sanki dilimin kilidi kırılsa,aksa gitse cümleler ağzımdan dağılacağım...Her susuş bir parçanı koparıyor benden.


İnadımdan sanıyorsun degil mi?Suskunluğum bitmek tükenmek bilmeyen inadımdan...Oysa ki bi bilsen cümlelerim bile kıyamıyor sana...Hani seni üzmek fikri,yüzüne sinecek bir mahzunluk ifadesi yüreğimin intiharına sebep sanki.İçine ağlamayı bilir misin?Sen yıkıp geçerken seni seveni , duvar gibi susmayı,acını zakkum misali yutkunmayı bilir misin?Konuşmak çok kolayda , susabilmeyi bilir misin?Öfkem bile senin karşında uslu bir çocukken,sende ki değersizliğime yerimde olsan dayanabilir misin?Bunca kırılıp,unufak olurken hâlâ kırmaktan korkmak ne sacma degil mi?


Keşke diyorum...Keşke sende susabilsen...Benim yuttuğum gibi sende yutabilsen dilinin ucuna gelen zehirleri...İçten içe çökerken sana dair inşa ettiğim güzellikler, keşke bu kadar beni 'hiç'lemeseydin beni...Hani diyor ya şarkıda :

'' Çok zor bazen
Avaz avaz susmak
Saklamak kendine
Kendinden vazgeçmişken

Çok zor bazen
'Belkiler' biriktirmek
Ve sana tutunmak
Hem de sana rağmen

...

Beni sevmediğin zamanlarda
Alıştım susmaya!
Hiç ağlamadım, ağlamadım
Alıştım susmaya...