Bir zamanlar, uzak bir köyde Çoban Ali adında küçük bir çocuk yaşardı. Çoban Ali, sürüsünü otlatmak için geniş ve yeşil vadilere götürürdü. Vadi o kadar güzeldi ki, içinde ırmaklar akar, çeşit çeşit kuşlar, ağaçlar ve bitkiler yaşardı. Çoban Ali, bir gün sürüsünü otlatmaktan sıkılmış, kendine bir eğlence arıyordu. Bir tepeye tırmandı ve “Yardım edin! Yardım edin! Kurtlar sürüye saldırıyor!” diye bağırmaya başladı. Çoban Ali’nin haykırışını duyan köylüler, ellerinde sopalar ve baltalarla kurt sürüsünü uzaklaştırmak için vadiye doğru koştu. Vadiye geldiklerinde kuzuların otladığını, Çoban Ali’nin de bir ağacın altında oturduğunu gördüler. Çoban Ali, köylülere bakarak kıs kıs gülüyordu. Köylüler Çoban Ali’nin onları aldattığını anladı ve bir daha böyle bir harekette bulunmamasını söylediler ve köye döndüler.

Çoban Ali, ertesi gün aynı şeyi yaptı ve “Yardım edin! Yardım edin! Kurtlar sürüye saldırıyor!” diye bağırdı. Çoban Ali’nin bağırışlarını duyan köylüler vadiye koştu ama yine Çoban Ali’nin kendilerine güldüğünü gördüler. Sinirlendiler ve bunu yapmaması için onu tekrar uyardılar. Aradan bir iki gün geçmişti, Çoban Ali sürüsünü otlatıyor, bir yandan da kavalını çalıyordu. Birden bire sürünün bağrışlarını duydu, sürüye kurtlar saldırmış, sürüdeki kuzular canlarını kurtarmak için sağa sola kaçıyordu. Çoban Ali bağırdı, “Yardım edin! Yardım edin! Kurtlar sürüye saldırıyor!” ancak köylüler Çoban Ali’nin yine şaka yaptığını düşündü, kimse yardıma gelmedi ve kurt sürünün yarısını yedi. Çoban Ali, sürüsünün geri kalanını alarak ağlaya ağlaya köye döndü. Köylüler, Çoban Ali’yi gördü ve ona ne olduğunu sordu. Çoban Ali, cevap verdi,

“Kuzuları otlatırken aniden kurtlar sürüye saldırdı ve yarısını yedi. Yardım için ağladım, ne kadar bağırdıysam kimse yardımıma gelmedi” dedi.

Yaşlı bir köylü, “Bize daha önce defalarca yalan söyledin. Doğruyu söylediğinde bile daha önce söylediğin yalanlar yüzünden kimse doğru söylediğine inanmadı.”

Çoban Ali hatasını anladı ve bir daha böyle bir davranışta bulunmayacağına söz verdi