[Sadem]

Italya'da Napoli'nin kenar mahallelerinden birinde, bir Cafe-Bar da, espressolarimizi içiyorduk. Içeri giren müsterilerden biri, barmene "due caffee, uno sospeso" (iki kahve, biri askida) dedi. İki kahve parasi verdi, bir kahve içip gitti, barmen de tezgahin üzerinde asili duran çiviye bir küçük kagit asti. Biraz sonra içeri iki kisi girdi. Onlar da "due caffee, uno sospeso" (iki kahve, biri askida) dediler, üç kahve parasi verdiler ve iki kahve içtikten sonra gittiler. Barmen "aski"ya yine bir küçük kagit asti. Bunun gün boyu böyle sürdügü anlasiliyordu. Bir süre sonra kahveye, üstü basi biraz eski, püskü, belli ki yoksul bir kisi girdi ve barmene "un caffee sospeso" (askidan bir kahve) dedi. Barmen hemen bir kahve hazirladi ve yeni müsterinin önüne koydu. Yoksul kisi kahvesini içtikten sonra para ödemeden çikti, gitti. Barmen ise tezgahin üzerindeki askiya taktigi kagitlardan birini kopardi, parçalayip çöp kutusuna atti. Bu gözlemimizin sonunda, gözlerimizi yasartan, fakat kesinlikle örnek almamiz gereken bir "Italyan toplumsal terbiyesi" ögrendik: Yardim etmek için insanlarin gereksinimlerini belirlerken, yalnizca yasamsal gereksinimlerle sinirli kalmak zorunda degiliz. Bir Napolili için, yasamsal olmasa da kahve, günlük yasamda önemli bir yer tutmaktadir. Kahve içebilecek kadar parasi olmayan kisilere yardim edebilecek düzeydeki kisiler, kendileri bir kahve içerken, fazladan bir kahve parasi daha ödüyorlar. Yardim ettigi kisiyi görmedikleri için bu kisiler de daha mutlu oluyorlar, kimden geldigini bilmedikleri bu ikrami kabul eden kisiler ise huzurlu oluyor. Yardim eden ile alan arasinda, bu caffe-bar'daki garson gibi, köprü görevi yapan kisilerin ise güleryüzlü ve sevgi dolu olmalari gerekiyor. Içeri giren yoksul bir kisinin "Bana askida kahve var mi?" diye sormasina gerek birakmamak için "askida kahve oldugunu" belirten kagit parçalarini kolaylikla görünebilen bir yere asmak ise bu olgunun çok zarif bir bölümünü olusturmaktadir..