Kalbe huzur veren gül tomurcuğu,
Gönlümün içinde çimlenip duran.
Ümidi kaybolan savaş çocuğu,
Gözyaşların mıdır uykumu bölen.
Ne açmaz şey imiş gül tomurcuğu…

Mazluma güneşte kara doğuyor,
Bitmiyor umudu kıran zamanlar,
Yoksulluk ateşten, hayat boğuyor,
Yokluk ülkesinde çalıyor çanlar,
Sararıp soluyor gül tomurcuğu…

Ey kara bulutun buğulu yüzü,
Yıllar oldu toprak bekliyor sizi.
Çok uzaktan eğer sorarsan bizi,
Yine de bir ümit gelirsin diye,
Hasretle bekliyor gül tomurcuğu…