Ümit Yaşar Oğuzcan - Birinci Mektup
 

geceydi...
bütün insanların çırılçıplak olduğu bir zamandı.
onları düşünüyordum; gümüş tepsilerdeki kristal kadehlerden
zamanı yudumlayan insanları düşünüyordum.
irili ufaklı aynaların karşısında
enseleri bembeyaz kadınlar boyanıyordu.
uzun uzun parmakları vardı kadınların.
öpülmeye alışmış dolgun dudakları vardı.
kocaman kocamandı kalçaları.
o kadınları düşünüyordum.

bir kurt bir geyiği kovalıyordu yüreğimde.
geyik soluk soluğaydı, yorgundu, bitkindi.
karların üzerinde akıp giden bir yıldız gibiydi.
koşuyordu.
koşmak kurtuluş değildi belki,
ama bir ümitti.
koşmalıydı.

oysa birer namlu ağzıydı kurdun gözleri.
avına güvenle, şehvetle yaklaşıyordu.
yeni bilenmiş, sedef saplı bıçaklara benziyordu dişleri.
bütün dileği et ve kandı.
istese geyiğe hemen yetişebilirdi
ama uzasın istiyordu bu şehvetli koşu
bu bütün damarlarına yayılan sarhoşluk
bitmesin istiyordu.

ben seni düşünüyordum.
çünkü geceydi.
sevişme zamanıydı insanların.
yalnızdım.
beni kuşatan duvarlar birer beyaz çarşaftı bu saatte.
kapılar tüylü, yumuşak battaniyelere benziyordu.

ben seni düşünüyordum.
kimbilir ne güzeldin soyunduğun zaman?
nasıl kadındın?
nasıl öpüşürdün kimbilir?
nasıl kadın kadın kokardı her yerin?
tutup avuçlarıma sığdırıyodum seni,
gözlerime, dudaklarıma sığdırıyordum.

sensiz kahrolmak vardı.
seninle yaşamak vardı dolu dizgin.
seninle her gece birbirimizi yenilemek vardı odalarda.
odalara sığmamak vardı.
bir sel gibi taşmak vardı gecelerden.

elimi uzatsam tutabilirdim seni,
öyle yakındın.
zamana kokun sinmişti.
belki de uzaktan günlerce koşsam
yetişemezdim sana.
zamana kokun sinmişti.

tuttum resmini indirdim duvardan.
duvar ağlamaya başladı.