Son Umut...
 

seninle olduğum gibi değil,
olmam gerektiği gibi olmalıydım.
olamadım...
öldüm..

ölürken içimde olduğunu farkettim,
ölüm ikiye çarpıldı...
dirildim...


acın önceleri neşe veriyordu,
gözyaşlarımda güller açıyordu..
neşen koparttı gülleri,
büyümeden soldu..
geriye kalan YALNIZ tuzlu toprak oldu...


serçeler geldi yanıma:
unutmak iste unutursun.
denemeyi denedim, unutmak namına..
unutamadım..
utandım...


annem çekti kulağımı,
düşünme diye..
duyamadım..
düştüm..
düştüm kalbim kırıldı...


sonra içime ilahi ses doldu..
su ve kan dışında,
herşey dondu..
gerçek değil, rüyaydı doğru..
kılacağım iki rekattı..
yani iki kıyam, dört secde..
huşu yoktu şaşkınlık vardı sadece..
dörde secde yetmeyince;
iki daha ekledim gereğince..


babam sarmaladı düşerken,
yetişemedi düştüm gözden..
kırıldı gururum,
gücendi onurum..
açtı ağzını, yumdu dilimi..
savrulan iki kelime idi:
yeter! bitir!
bu defa duydum,
babama uydum..
bitirdim..
bu son umuttu yitirdim...