Anlayabilir ve duyabilseydin eğer,
Kansız ve kılıçsız fethettiğin yüreğimden duyumsardın sesimi.
Göç ederdin soğuk duvarlarından sımsıcak iklimlerime,
Sonra içimde tutuşturduğum şiirlerime iltica ederdin.
Benim yakama değil kendi başucuna asardın mısralarımı
Ve korkusuzca dokunurdun sözcüklerime kalbinle.
İçime tuttuğum aynada uçurumları değil,
Kendini görürdün heyecanla.
Sevmenin uzun,hatta upuzun bir kelime olduğunu
Ve
Yüreğin sevgisiz çırılçıplak kaldığını anlardın.
Öksüz çocukların kederli sevincini,
Gündoğumunun aydınlığını hissederdin kalbinin derinliklerinde.
Doğup nefeslenmenin mesele olmadığını bilir,
Yüreği her gün umuda yolcu etmenin mesele olduğunu anlardın.
Hem de en yalın şekilde,
Hem de korkusuzca ve de çıkarsızca....