Her bir insanı güldüremezsin hayatta
Bazen bir söz, bazen dokunuş...
Anlatır halini, söyletir insana...
Anlayabilene dost der..
Kalbinde yer verirsin...
Ya anlamayana?
Ne dersin? Her insanın bir kırılganlığı, bir zaafı, bir masumiyeti ve bir şeytanlığı vardır muhakkak...Hiçkimse dört dörtlük değildir, artısı olduğu kadar eksileri de vardır ki bu insanı 'insan' yapar.. Çünkü hiçkimse kusursuz değildir...Önemli olan 'ben' demeden önce 'sen' ya da 'biz' diyebilmektir her zaman. Bazı insan vardır düşüncesini anlatamaz ama hisseder, bazı insan vardır hissetmediğini der ama yalan söyler..Hiç düşündünüz mü, sizi gerçekten seven ama bunu belli edemeyen bir insan, ve sizi aslında sevmeyen ama sever gibi görünen bir 'mahluk' arasında sizin için belki de o 'mahluk' denilen yaratığın değerli olduğunu...Ve hiç düşündünüz mü o mahluk'a verdiğiniz değer ile o 'insan'a veremediğiniz değerin arasında uçurum olduğunu,Ve hiç düşündünüz mü aslında sizi seven kişi ile aranıza duvarlar koyduğunuzu...Yine hiç düşündünüz mü sizin için herşeyi yapabilecek bir insan ve herşey için sizi kullanabilecek bir insanın farkını...Gülmekle olmuyor hayat...hoşbeşle geçmiyor, yalandan gülümsemelerle kandırdığımız kendimiz ve karşımızdaki için aslında bir mahluk oluyoruz ve biz sözde insanlığımızla övünüyoruz...Seni seveni yok sayarken kendini seveni ve kendini severken bizi aslında yok bileni sevmekle geçiyor günlerimiz.
Gülmekle olmuyor hayat, konuşmadan da anlatabiliyor musun bazı şeyleri, konuşturmadan da sevebiliyor musun birini...Hissedebiliyor musun sana verdiği değeri...Her insan kendi değerini kendi yaratır, yaratır da bazen değerini anlamsız kılan değersizliklerle karşılaşır...