ROMANTİZM (COŞUMCULUK)
 

18. yüzyılda Klasisizme tepki olarak Almanya’da doğmuştur.
Fransız İhtilalı’nın etkisiyle gelişim göstermiş, 19.yy’dan sonra ise Fransa’da sistemli bir akım haline gelmiştir.
Romantizmin kurallarını Fransız sanatçı Victor Hugo, “Cromwell” adlı eserinin önsözünde ortaya koymuştur.
Hayal ve duyguya büyük önem verilmiştir.
Aşk, ölüm, doğa konuları işlenmiştir.
Konular din duygusuna dayanır.
“Toplum için sanat” anlayışını savunmuşlardır.
Kişilerin değil toplumun düzeltilmesi amaçlanmış, kişiler içinde bulundukları çevreyle birlikte değerlendirilmiştir.
Klasisizmde ihmal edilen “doğa”ya önem verilmiştir.
Doğa tasvirlerine geniş yer verilmiştir.
Sanatlı ve mecazlı bir dil kullanılmıştır.
Yunan ve Latin edebiyatları yerine, milli hikâye ve efsaneler kaynak olarak alınmıştır.
Sanatçı kendini eserlerinde gizlememiş, taraf tutmuş okura yol göstermiştir.
Eserlerde iyiler hep iyi, kötüler hep kötü olmak üzere tek yönlüdür.
Yazarlar, “iyi” den yana olmuşlardır.
Olaylar anlatırken, tesadüflere ve olağanüstülüklere çokça başvurulmuştur.
Roman türünde yaygınlaşmıştır.
Temsilcileri

Victor Hugo, J.J. Rouesseau, Voltaire, Goethe, Schiller, Lamartine, Shelley, Chateaubriand, Alfred de Musset, Alexandre Dumas, Puşkin

Türk edebiyatında: Namık Kemal, Ahmet Mithat Efendi, Abdülhak Hamit Tarhan, Recaizade Mahmut Ekrem (şiirleriyle)